De afgelopen twee weken heeft zich een nieuwe tragedie aangediend in de wereld.
Veel mensen reageren geschokt op de invasie van Rusland in de Oekraïne.
Na alles wat we de afgelopen twee jaar al hebben meegemaakt, voelt deze crisis als een klap. En dan zijn er nog de stormen, de overstromingen, duidelijke tekenen dat klimaatverandering niet langer iets is voor later zorg, maar nu.
Zulke grote, angstaanjagende gebeurtenissen kunnen ons machteloos doen voelen.
Onze invloed op het functioneren van de wereld als individuen is niet groot.
Dus wat te doen?
Toch staan we niet volkomen machteloos. De pijn die we ervaren bij het zien van zoveel collectief leed kan ons enerzijds verlammen maar ons ook het vermogen en de moed geven om iets te doen.
Grote veranderingen vragen om verbondenheid. We zijn misschien slechts individuen, maar al die individuen samen zijn de systemen.
Het enige wat werkt is handelen.
Focus je op je cirkel van invloed.
En laat de rest los. Er zijn veel zaken waar we niets aan kunnen doen. We kunnen de oorlog van Poetin niet beëindigen. Onderhandelen over een staakt-het-vuren. Alle vluchtelingen huisvesten. En angst verandert daar niets aan.
We kunnen ook niet voorkomen dat de brandstofprijzen verder stijgen of eigenhandig klimaatverandering een halt toeroepen. Maar toch…
Er zijn dingen die we kunnen doen.
We kunnen naar de stembus gaan. Of onze thermostaat lager zetten, truien aantrekken en zuiniger omgaan met energie.
We kunnen petities ondertekenen, protesteren en organiseren.
https://www.bbc.com/future/article/20190513-it-only-takes-35-of-people-to-change-the-world
En we kunnen geld inzamelen, vrijwilligerswerk doen en/of doneren aan goede doelen die kunnen helpen.
Geven versus nemen
De vraag is dus wat vinden we belangrijk en wat willen we daarvoor (op)geven?Welke keuzes kan en wil je maken?
Concentreer je op wat je wel onder controle hebt en onderneem actie, hoe klein ook. Zet een eerste stap, en dan nog een. En kijk waar het toe leidt.
